П'янлівае адчуванне свабоды, шыраты свету, не падцэнзурнай творчасці і вера ў свае магчымасці неяк «раптам» змяніліся эпохай афіцыйнага мастацтва «развітага сацыялізму». «Я думала, это весна, а это ОТТЕПЕЛЬ»... «Глытка свабоды» шасцідзесятых такім, як Аіда Ведзішчава, Ларыса Мандрус і Ніна Бродская, ужо не дасталася - на піку папулярнасці спявачкі былі вымушаны эміграваць з СССР. Там, у іншым свеце, іх лёсы склаліся, увогуле, шчасліва, а на радзіме іх імёны на доўгія гады аказаліся пад забаронай. Але значна цяжэй аказалася «замаўчаць» і «выкрэсліць» з памяці суайчыннікаў іх песні, іх галасы, якія да гэтага часу гучаць «за кадрам» у фільмах «Бриллиантовая рука», «Кавказская пленница», «Иван Васильевич меняет профессию», «Джентльмены удачи»…
«Чунга-чанга», «Всё равно ты будзеш мой», «Лесной олень», «Древние слова», «Разноцветные кибитки», «Август», «Любовь-кольцо», «Тум-балалайка», «Синий лён». В спектаклі-прысвячэнні гэтыя і многія іншыя песні амаль праз паўстагоддзя прагучаць у выкананні зусім маладых артыстаў і зусім па-іншаму - не як успаміны, а як новае знаёмства, як адкрыццё. І як «мелодыі лёсу» - бесклапотнае дзяцінства, юнацтва першага кахання, мары аб славе, горыч расчаравання, боль растання і шчасце – шчасце творчасці…