Паводле п’есы Уладзіміра Драздова «Прамы вагон да Парыжа з усімі перасадкамі».
Эцюды памяці. Камерная сцэна.
Я бадзяўся па вуліцах, я шукаў, я прасіў:
«Божа, ты, схаваны ў аблоках ці за домам краўца, зрабі так,
каб раскрылася мая душа, самотная душа хлопчыка-лепетуна,
укажы мне, Божа, мой шлях.
Я не хачу быць як іншыя,
я хачу бачыць новы свет».
Марк Шагал
Гэты спектакль – гімн гораду маладосці Марка Шагала, нашаму роднаму Віцебску. У 20-ыя гады, калі адбываецца дзеянне спектакля, тут быў цэнтр бурнага палітычнага і культурнага жыцця. Зусім малады мастак, яго маці, бацька, першае захапленне Волечкай, унучкай суседкі Сцяпанаўны; сапраўднае каханне да Бэлы і, нарэшце, цвёрдае рашэнне паехаць вучыцца ў Парыж. Пакідаючы свой родны горад, Марк Шагал не здагадваўся аб сваёй будучай парыжскай славе, не думаў, што больш ніколі не пабачыць родных… Яны ажывуць на палотнах мастака, якія ўзніклі з уражанняў віцебскага юнацтва.
Пастаноўка заслужанага дзеяча мастацтваў Рэспублікі Беларусь Віталя БАРКОЎСКАГА.
Сцэнаграфія Уладзіміра МАТРОСАВА.
Касцюмы Святланы МАКАРАНКА.
Музыка і музычнае афармленне Аляксандра КРЫШТАФОВІЧА.
Балетмайстар Павел ГАРБУНОЎ.